Nabeschouwing

 Na de bijzondere reis in 2022 met m'n ouders keken we er ook weer naar uit om samen door de VS te reizen. En we hebben weer genoten. De plannen gingen van a naar b naar c en ik denk dat het uiteindelijk versie d is geworden, maar het was heerlijk.

Mooie bomen, mooie bergen, mooie watervallen en wandelingen die we nog nooit gedaan hadden, ondanks dat we op sommige plekken al voor de 5e of 6e keer kwamen.

Dat is dan ook gelijk weer het voordeel van zo'n rondreis, je ziet maar een stukje dus je kunt nog eens terug. Het laatste deel was hetzelfde als een deel van de route in 2022, maar door de totaal andere wandelingen leek het een totaal ander gebied.

De leukste wandeling was die in Little Wild Horse canyon.

De mooiste die naar de Shahalie Falls en de Lower Calf Creek. Die laatste was ook by far het zwaarste. Een eervolle vermelding voor Snow Canyon SP en Oregon in zijn geheel, Bend in het bijzonder.

We hebben 23 overnachtingen gehad (inclusief Valk). De leukste overnachting was die bij Deans Creek. De mooiste die in het Palazzo. De minste die in St. George. Dat alles overigens niet onverwachts.

We hebben 7 NP's bezocht (Point Reyes Ntl Seashore, Redwoods, Crater Lake, Newberry, John Day, Capitol Reef, Bryce, Zion), waarvan 4 nieuwe (Point Reyes, Redwoods, Newberry en John Day), 2 stateparks (Muir Woods, Snow Canyon, beide nieuw).

In totaal hebben we met 3 auto's 2980 mijl gereden en voor € 1615 getankt.

We hebben ongeveer 185 kilometer gelopen. 

De koudste dagtemperatuur was 12 graden, de warmste dag was 46 graden. 

Tot zover de statistieken, tot volgend jaar! 

14 en 15 Juli: weer naar huis

 De wekker staat om 08.30 uur maar voor die tijd is Jurgen al wakker en naar beneden gelopen om bij Starbucks koffie en thee te halen. We hebben ruim voldoende tijd om wakker te worden en de laatste spullen in te pakken want we hoeven pas om 11.00 uur uit te checken.

De auto inleveren is wat minder duidelijk. Op het contract staat 12.00 uur, maar de ophaaltijd was 12.45 uur. Dan zou je eigenlijk de auto om 12.44 nog in moeten kunnen leveren. Nou ja, wat maakt het ons eigenlijk ook uit.

Om 10.45 uur zijn we online uitgecheckt en is echt alles ingepakt. Zelfs de fohn paste toch nog. Ondanks dat Jurgen de koffieweger er letterlijk op breekt (leukoplast doet dan wonderen) zitten de koffers keurig op gewicht.

We gooien de sleutels in de key box en dan naar de auto. Het is wel 15 minuten rijden naar het vliegveld dus ook nu rijden we trouw de laatste benzinepomp voorbij. Draaien en toch maar even de auto volgooien. Het is daarom mooi op tijd, zo rond 11.15 uur, als we de auto inleveren en de bon van de vooraf afgesproken $1220 krijgen. Helemaal prima. De shuttlebus brengt ons in een minuut of 10 naar de terminal.

We zijn al ingecheckt, we moeten alleen de koffers nog afgeven. De labels kunnen we uit de automaat halen maar voor de daadwerkelijke drop-off moeten we even wachten tot de balies bemand zijn. Dat duurt maar een minuut of 5 en de vriendelijkste grond stewardess ever regelt de koffers. De mijne blijkt toch een kilo te zwaar, maar ze matst me. Misschien hoe dan ook tijd voor een nieuwe kofferweger 😆

Nu we alles kwijt zijn (alhoewel, we hopen het op Schiphol weer allemaal terug te zien) is het de hoogste tijd voor een ontbijt. Het worden 2 panini's. Omdat de mijne nog gemaakt moet worden en dit al gauw 3 minuten duurt krijgen we onze koffie gratis. 

We kijken nog even in 2 winkeltjes (veel meer is er ook niet) maar behalve Pringles kopen we hier verder niets meer. Eigenlijk gaat de tijd best snel en tegen de tijd dat we de lange broeken aantrekken (vind blote benen in een vliegtuig echt zo onprettig!) kunnen we al gaan boarden. De vlucht zit niet helemaal vol en er wordt hier en daar nog met stoelen geschoven door de crew maar wij hebben geluk en de stoel naast me blijft vrij.

Daar stopt dan wel het goede nieuws (en het vliegtuig) want we hebben een tijdslot gekregen om het Canadese luchtruim te mogen betreden. Er is daar een personeelstekort waardoor er niet voldoende luchtverkeersleiders zijn en zodoende moeten we een half uurtje wachten. Elk nadeel heeft z'n voordeel dus ik ben helemaal bij met het dagboek.

Om 17.05 uur gaan we dan toch de lucht in en de vlucht verloopt eigenlijk heel voorspoedig. Omdat we verlaat zijn wordt er al snel water, doekjes en headphones uitgedeeld en niet heel lang daarna komen de pasta en chicken al voorbij. Prima met lekkere rauwkostsalade, broodje, stukje kaas en gelukkig niet zo'n mierzoet toetje als op de heenweg. Het feit dat de cola dit keer in de beker blijft is ook winst 😉

Niet lang na het eten krijgen we nog wat drinken met een koek (matig) en dan gaat het licht uit. We zitten premium economy dus we hebben meer ruimte, en die extra stoel maar toch valt het slapen niet mee. Met de ogen dicht luisteren naar muziek helt ook zeg maar. Ergens middenin de nacht wordt er nog een brownie uitgedeeld die zo 'chocolade achtig' is, dat je er bijna misselijk van wordt.

Ineens is het nog maar 2 uur vliegen en dan wordt het zo langzamerhand tijd voor het ontbijt. Wie dat heeft samengesteld moet op staande voet ontslagen worden. Gatver! 3 bijzonder kleffe pancakes in een mierzoete caramel roomsaus met cranberries, te harde fruitsalade met meloen en ananas en gelukkgi ook een chobani yoghurtje. Da's dan wel weer goed maar zo blijft er een vrij schamel ontbijt over.

Niet al te veel later landen we (weer) op een andere baan dan de Polderbaan dus na een kort taxi ritje staan we aan de gate. We moeten nog even een paar minuten wachten voor we aankoppelen, maar als dat gebeurt is, is het 11.48 uur. En dan gaat het snel. Binnen no time zijn we bij de paspoortcontrole. Ik zeg nog tegen Jurgen: getver, hier staat zo'n Efteling bordje dat we 30 minuten moeten wachten, maar terwijl we aan komen lopen vraagt een Schiphol meneer of we een EU-paspoort hebben en gaat recht voor ons het poortje 'aan' zodat we als eersten door de geautomatiseerde paspoortcontrole kunnen. Daar dus 0 hele minuten wachten. De koffers komen aan bij de eerste bagageband en die hebben we binnen een kwartier. 

Nothing to declare en op naar de shuttlebus. Jurgen ziet hem nog staan dus we zetten even aan en zodoende zitten we in de bus van 12.20 uur. Voor ons een record! 

Bij het hotel heeft de receptioniste al een uitrij kaart voor ons klaar liggen, de auto staat 150 meter verder en dan is het alleen nog spullen inladen en naar huis! 

13 Juli: Het lijkt wel vakantie!

 Het is bizar hoe snel het altijd gaat, maar het is alweer de laatste volle dag. Op zich heb ik het wel gehad met LV (het hotel is echt zalig!) maar we willen natuurlijk eigenlijk ook nog niet naar huis. Dat zal wel altijd zo blijven.

Gezien de weersverwachting en de hittewaarschuwingen zijn we niet van plan veel te doen. We relaxen de halve (en misschien wel de hele) morgen weg en gaan dan op zoek naar ontbijt. Daar waar het Palazzo over gaat in het Venetian zit een Illy tentje en naast lekkere koffie hebben ze er ook lekkere sandwiches. Qua prijs kun je trouwens net zo goed naar Denny's.

Het is echt een lui-dag, dus we gaan naar het zwembad. Er zijn er hier zeg maar een paar, want we delen die met het Venetian en ze liggen allemaal op het dak van de Canal Shops. Ik weet het, dit hotel is beyond bezopen. Het is wel heel lekker aan het zwembad en we zijn dan ook regelmatig aan het zwembad te vinden. Niet gek want het is vanmiddag 44 graden. Er is ook een heerlijk ondiep stuk waar meerdere mensen met hun e-reader zitten te lezen. We vermaken ons hier dan ook een aantal uur.

We blijven tot 17.30 aan het zwembad (dat gaat om 18.00 uur dicht) en lopen via de auto die we zo ver mogelijk leeg halen, terug naar de kamer. De koffers worden al een eind ingepakt en het lijkt allemaal te passen, zowel qua ruimte als qua gewicht. Dan douchen en op weg. 

Het plan voor het avond eten is de Cheesecake Factory in het Ceasars. De vakantie qua eten net zo beginnen als eindigen. Ondanks dat het Ceasars net zo goed Italie is als het Palazzo, zit er een wereld tussen met tropische eilanden en vulkaanuitbarstingen. We moeten even wachten, lopen in die tijd een souvenirswinkel in en wachten gewoon op een bankje terwijl we mensen kijken. 

Natuurlijk neem ik een Long Island icetea en ik wil hier ook mijn favoriete pasta bestellen maar die is uitverkocht 😕 Eerlijk is eerlijk, het alternatief is ook lekker, maar ja, ik had m'n zinnen op de angel hair spaghetti gezet. Volgend jaar maar in de herkansing 😄

Jurgen neemt uiteraard 'zijn' Hibachi Steak en we kunnen hier niet weg zonder toetje. Ook daar niet heel avontuurlijk; Jurgen de bananen cheesecake en ik die met limoen en framboos. We lopen weer terug naar het hotel en dan zit ook de laatste dag LV er op.

Hotel: The Palazzo

12 Juli: Via Las Vegas!

 Hier mogen we uitslapen dus ben ik om 7 uur wakker. Gelukkig leent dit gigantische bed zich prima voor gewoon lekker luieren, dus dan doen we tot het echt wel tijd wordt om op te staan.

We brunchen bij Cafe Lux, er zit er 1 in het Palazzo en 1 in het Venetian. Gezien het feit dat de shops bij het Wynn op de planning staan, eten we in het Palazzo. Het is wel lekker, maar veel. Tijd om naar US Polo te gaan.

Ook al zitten we nu naast het Wynn, het is toch een aardig eind lopen, simpelweg omdat al die hotels zo gruwelijk groot zijn. En we maken dezelfde stomme fout als vorig jaar. Want ook al zegt Google Maps wat anders, die winkel zit hier helemaal niet meer. We zijn dus eigenlijk voor niks zo'n rot eind gelopen. Gelukkgi is er wel een Havaianas winkel. Ik ben natuurlijk weer zo dom om op m'n nieuwe gympen te gaan shoppen en alhoewel ik (nog) geen blaren heb, snakken m'n voeten naar een beetje frisse lucht. En dan komen we ook nog langs de Oakley Vault, waar ik dan toch ook nog maar die extra zonnebril koop die ik gisteren bij de Sunglas Hut heb laten liggen omdat de man daar geen korting wilde geven terwijl dat bij de Vault dus wel was. Scheelt toch 30%.

Omdat we nu dus geen polo's kunnen kopen besluiten we maar gewoon terug te lopen naar de Miracle Mile bij Planet Holywood. Da's een serieus stuk lopen, ook met nieuwe slippers. Gelukkig klopt Google Maps hier wel en kunnen we alle wensen kopen bij US Polo. Ook koopt Jurgen een leuk 'tropisch' overhemd bij Pinguin en we verwennen onszelf met een heerlijke voetmassage. Af en toe kriebelt het, maar het is toch wel een weldaad voor de voeten. Nu kunnen we er wel weer even tegen dus lopen we terug naar het hotel.

Even de dag van ons afspoelen (het is verbazingwekkend hoe goor je voeten zijn na zo'n dagje lopen door de stad) en rond 19.30 rijden we nog maar eens naar Freemont Street. Daa zijn we sinds 2012 niet meer geweest, en tijdens ons bezoek snappen we weer dat dit niet zonder reden is. De hele sfeer hier staat ons tegen. Ik weet dat er veel ellende schuil gaat achter alle glitters en klatergoud, maar hier gaan mensen wel heel erg ver voor een paar dollar. Ook lijken een hoop mensen, ook de zogenaamde artiesten, onder invloed van het een of ander. Kortom: not our cup of tea.

We eten dan wel weer lekker ergens in een hotel waar we een royale portie laaded nachos met pulled pork delen. Die smaakt serieus goed, maar is ook serieus heet!

Na het eten vinden we het wel weer prima en rijden we terug naar de Strip.

Hotel: The Palazzo

11 juli: Shoppen!

De rondreis zit er al weer bijna op, vandaag de laatste etappe. Las Vegas is niet ver en we krijgen bovendien nog een uur terug dus we starten lekker langzaam op.

Het ontbijt plannen we bij de Cracker Barrel. Ik had gisteren wat last van de warmte of het eten, dus ik neem een bescheiden ontbijtje. Jurgen had natuurlijk nergens last van en neemt 'gewoon' de onbeschofte country style BF. Als het meeste op is is het de hoogste tijd om naar de outlets te gaan!

We gaan de bekende winkels af, slagen vrij aardig, en rond een uur of 3 zijn we er wel klaar mee. Op naar het Palazzo! Eens zien of het wat luxer is dan de laatste overnachting 😉

Al bij binnenkomst valt ons op dat dit hotel toch wel in een andere categorie zit dan de hotels waarin we gewoonlijk verblijven in LV, laat staan inderdaad in vergelijking met onze overnachting in St George!

We krijgen een kamer op de 39e verdieping en dat is best wel heel erg hoog. We worden naar de juiste lift gewezen (deze stopt voor het eerst op de 33e verdieping, alles daaronder kun je met deze lift niet uitstappen). Enig nadeel is dat je hier langs 'security' moet voordat je met de lift mag. Ook een voordeel natuurlijk want niet iedereen kan zomaar naar boven. Maar daar blijkt dat we de koelbox niet mee mogen nemen. Dan maar alles eruit halen, in de rugzak proppen en zo naar boven. 

We zoeven naar de 39e etage en openen de deur van een belachelijk grote kamer, ik zou dit bijna een suite noemen. De badkamer is groter dan bij ons thuis (en ook wel lelijker) dus dat wil wat zeggen. Het slaapdeel is net zo groot als normaal gesproken een gewone kamer en dan heb je nog een zit deel met een zeer ruime zithoek met hoekbank, een ronde eettafel, de 3e tv, een bureau en een prachtig uitzicht richting het Wynn en Encore.

Het gigantische bed heeft krakend verse lakens en ligt heerlijk maar het is nog veel te vroeg om te gaan slapen dus we gaan op pad. We lopen wat door het hotel en besluiten voor het eten naar Outback te gaan. 

Eindelijk denken we er aan dat er ook een Outback in de Best Western zit, dus voor het eerst al die jaren, ook de keren dat we in het Flamingo lagen nota bene, lopen we niet helemaal naar de Coca Cola winkel. Scheelt snel 5 kilometer lopen...

Jurgen neemt een steak met blooming petals, zeg maar het eenpersoons alternatief voor de blooming onion, en ik natuurlijk Alice Springs Chicken. Ook nu stelt Outback niet teleur.

We zijn best een beetje gaar van het weer (er is voor dit weekend een heat warning afgegeven; er wordt van 't weekend +50 graden verwacht!), het vele lopen en het shoppen dus we lopen, weliswaar met een stevige omweg via de fonteinen van het Belaggio, naar ons hotel. Dat er een Starbucks onderaan de lift zit is een zeer gelukkig toeval.

Hotel: Pallazo

10 juli: George!

Vandaag gaan we weer verder, naar St George. En sinds de filmpjes op Youtube van Lollipop man kunnen we dat niet meer normaal zeggen maar doen we het met de stem van Toto Wolf 😂

Maar goed, George dus. Een hele kleine afstand vandaag. We pakken het ontbijt mee met wederom onze eigen bammetjes die we in de ontbijtruimte roosteren en dan checken we uit.

Het is maar een flutstukje maar de reden van een stop in George is een bezoek aan Snowcanyon SP. En ondanks het feit dat al het bekende gevogelte van de daken valt, maken we er zelfs een actief bezoek van.

Snow Canyon is niet alleen mooi, het is een heel leuk park waar je allerlei kleine(re) wandelingen met elkaar kunt verbinden en zodoende zo ver kunt lopen als je zelf wilt. Wij combineren de Petrified dunes met delen van 2 anderen zodat we een rondje van zo'n 3,5 kilometer lopen. En het is een prachtig rondje. We lopen over 'versteende duinen' die meer lijken op knalrode 'blobjes' (een pak vla wat je helemaal leeg wilt maken. Dan komt de vla er in 'blobjes' uit die ronde plakjes worden) en rode pannenkoeken opgestapeld. Af en toe behoorlijk steil want je loopt er dwars overheen, maar het uitzicht is erg mooi. Het is, ondanks het feit dat het 41 graden is, gewoon heel erg leuk om hier te lopen. Ook dorstig; we klokken op dat kleine stukje zomaar een gallon water weg.

In de auto gaat de airco op standje afkoelen en rijden we naar het hotel. Snow Canyon is zeg maar een buitenwijk van George, dus daar zijn we zo We maken nog even een tussenstop bij de Walmart voor alweer de laatste boodschappen en dan naar het hotel. Dat is meer dan prima voor de prijs, maar het was dan ook erg goedkoop. Nee, nu doen we het hotel te kort. Het is keurig schoon, een heerlijk bed en (zo blijkt later) een goede douche. Maar ook wat wear and tear zo hier en daar. Maar het klopt wel dat het goedkoop was, $52 kost deze overnachting ons. Los van de prijs is het grootste pluspunt van dit hotel het zwembad. Het duurt dan ook niet lang of we nemen een duik.

En dan heeft dit hotel, of eigenlijk George, nog een voordeel. Er zit een Olive Garden! Die hadden we deze vakantie nog niet gehad dus het is niet moeilijk te bedenken waar we gaan eten. De lokale restaurants zijn vaak wel erg leuk, maar we zijn gewoon fan van Olive Garden. Jurgen neemt z'n favoriete pasta met kip en garnalen (mag wel een keertje) en ik neem 4 kazenpasta met kip. De serveerster is niet perse van het aardige soort, maar we krijgen wel breadsticks to go als we daar om vragen. 

Hotel: St George Inn & Suites

9 juli: Not so many pools

Omdat het planningstechnisch niet zo lekker uitkwam, dit bezoek aan Zion op vooral zondag heb ik gezocht naar mogelijke wandelingen waarbij we niet met de shuttle hoeven. Ik vond de Many Pools Trail, zelfs nog iets voorbij de Zion Canyon Overlook. 

Dus na het ontbijt, waarbij we gewoon onze eigen gekochte boterhammen roosteren en dit combineren met een omelet en yoghurt, gaan we op pad.

Er is plek, daar waar het zou moeten zijn, dus we pakken de spullen, schoenen aan, petten op, insmeren en op zoek naar het startpunt. Dat is nog wat lastig want we moeten hier het pad vinden om onder de weg door te lopen maar Jurgen vindt het. Eigenlijk loop je nu gewoon een soort zij dal/gebied/whatever in waar praktisch niemand komt. Er stonden geen auto's op de parkeerplaats en wij lopen hier ook echt alleen.

En het was echt prachtig, ondanks dat de Many Pools trail vandaag een Not so many pools trail is. Je volgt hier in feite de stroom van de rivier/stroom die iedere winter/voorjaar naar beneden komt en in kleine kommetjes pools vormt. Maar die zijn nu natuurlijk al lang (nou ja, 2 weken geleden waren er nog een aantal) opgedroogd zijn. 

Het betekent ook dat je echt hele stukken steil omhoog klimt en klautert over het slickrock.

Maar ook hier echt weer prachtig.

De totale route is zo'n 3,7 kilometer maar wij doen 2,2. Want na die ruime kilometer klimmen wordt het ons echt te steil (we hebben al ruim 100 meter geklommen, das dus best heel wat op 1 kilometer) en de zon schijn ongenadig op de petten dus we gaan weer op het gemak terug. Mochten we hier ooit nog eens wat eerder in het seizoen zijn dan doen we het zeker nog eens!

Terug bij het hotel gaan we lekker weer naar het zwembad tot een uur of 5. We willen bij de brewery eten en dan moet je met de bus. De laatste bus terug naar het dorp gaat om 8 uur, dus voor die tijd moeten we gegeten hebben. Eerst nog even bij de overbuurvrouw een lelijk schaaltje kopen en da's net verkeerde timing want nu missen we precies de shuttlebus. Nou ja, dan kijken we wel of we de auto bij het VC kwijt kunnen. Gelukkig kan dat en we eten lekker een burger bij de brewery.

Ook vandaag halen we het toetje bij de overburen en de combinatie aardbeid/bloedsinaasappel blijkt een erg goede voor schepijs. We zitten een tijdje op een bankje buiten, maar dat zit natuurlijk helemaal niet lekker, dus dan maar terug naar de hotelkamer. Maar da's ook niet lekker met zulk mooi weer dus ondanks dat sommigen van ons haar pyama broek al aan hebben, lopen we naar het zwembad waar we lekker op ligstoelen kunnen zitten. We zijn duidelijk niet de enigen die dit hebben bedacht want er is hier een bonte verzameling pyama's, nachthemden en huispakken te vinden 😂 

Hotel: La Quinta Inn Springdale

8 Juli: Zion!

Hier geen ontbijt inclusief, dat doen we dus in het dorp. Bij de lokale supermarkt zit ook een restaurant. We nemen het bekende recept van hashbrowns en eieren en het smaakt goed. De wi-fi is ook goed dus we hebben even contact met thuis en sturen wat foto's.

We hoeven ook vandaag niet ver dus we herhalen gisteren en maken ook nu een tussenstop voor een wandeling naar een waterval, maar nu een wel heel makkelijke wandeling, als je het al zo mag noemen want het gaat om zo'n 1,5 kilometer, nu wel heen-en-terug. De Mossy Cave dus. We hadden al gelezen dat we de cave zelf beter (letterlijk) links konden laten liggen, het einddoel is de waterval.

Die is weliswaar wat minder indrukwekkend dan die van gisteren maar desalniettemin mooi. Je loopt hier in een deel van Bryce dus de kleuren zijn prachtig onder die felblauwe lucht. Maar als wandeling stelt het dus echt niks voor.

De volgende stop is het VC van Bryce. We hebben er gewandeld dus we mogen een stempel en dit is een bijzondere want Bryce bestaat 100 jaar. We kopen nog wat andere onzin en dan gaan we weer verder. Ook bij het Red Rock SP stoppen we nog even maar dan rijden we toch echt verder naar Zion. 

We willen rond 15.00 uur inchecken in het hotel maar daar blijkt dat alle systemen eruit liggen. Of we een uurtje later terug kunnen komen en veel excuses. Da's balen want nu kunnen we nog niet naar het zwembad (alhoewel, als we het hadden gevraagd had het misschien best gemogen), maar we kunnen wel de auto laten staan dus pakken we de rugzak en nemen we de shuttle naar het VC. Het is hier behoorlijk druk en ook wij struinen even rond, we moeten ons tenslotte een uur vermaken 😉 

We kunnen buiten niet echt een lekker plekje vinden om even te zitten maar het is inmiddels ook al rond vieren dus we gaan maar gewoon terug naar het hotel en gelukkig kunnen we nu wel inchecken. Op ons verzoek krijgen we een kamer op de 1e verdieping (dan heb je geen 'last' van bovenburen) en als we de spullen boven hebben gaan we linea recta naar het zwembad. Het zwembad van de La Quinta is echt heerlijk met ondiepe stukken waar je lekker kunt zitten lezen. Ik dus haha!

's Avonds eten we bij Pizza & Noodles waar we heerlijk op het achterterras mogen zitten. Terwijl we op ons tafeltje wachten gaan we nog even shoppen bij Porters/Bumbleberry Inn waar ik een nieuwe pet koop (met tochtgaatjes!) en Jurgen natuurlijk een t-shirt.

Het eten bij P&N is zoals altijd heerlijk en ook zoals altijd neem ik een pizza en Jurgen pasta. Bij de overburen halen we een ijsje en dan is het tijd voor de was. We hebben niet genoeg kwartjes en de wisselautomaat in de laundy doet het niet en de kassa van de receptie is al gesloten. Op hun advies ga ik vragen of ik bij de buren kan wisselen, en die verwijzen me weer door naar de lokale laundry. Weet ook niet waarom niemand, inclusief ikzelf, daar niet aan heb gedacht. Misschien omdat er een vrij dreigend briefje hangt dat we not allowed zijn om te wisselen als we hier niet wassen, en ze weten 'who we are' 😆

Ik kom veilig weer in het hotel terug.

Hotel: La Quinta Inn Springdale

7 Juli: Afzien op weg naar de waterval

Deze dag zijn we op tijd voor het ontbijt want een ezel...

De dame die ons incheckte was nogal trots op het wonderfull breakfast buffet. Very large. Wij dachten al dat dit dan misschien ook veranderd was, maar nee, gewoon zoals andere jaren. Dat is op zich prima maar niet bijzonder. Wellicht is ze familie van Donald Trump 😉

Na het ontbijt checken we uit en gaan we op weg naar Tropic. Dit is zo mogelijk nog dichterbij dan gisteren en ook nu een stop onderweg, naar de Lower Creek Falls. 

Gelukkig is er plaats op de niet al te grote parkeerplaats. Ik had gelezen dat dit een best pittige wandeling is omdat je veel door mul zand moet lopen en er weinig beschutting is. Ook stond er iets bij dat de wandeling 5 kilometer lang was. Alles klopt, alhoewel wij het echt best zwaar vonden. Lange stukken mul zand, veel in de volle zon en 38 graden. En toen bleek die 5 kilometer one-way... Dat was een beetje jammer 😅

Maar wat was het gaaf bij de waterval! Echt prachtig. De mineralen hebben de rotsen knalgroen gekleurd, de knalblauwe lucht boven de oranje rotsen, echt geweldig mooi.

En bijkomend voordeel: het water koelt de voeten heerlijk af! 

Het is best rustig bij de waterval, als we met 15 mensen zijn is het veel. We zitten lekker een tijdje bij te komen en af te koelen en eigenlijk ook moed te verzamelen voor de terugweg. 

Die gaat iets makkelijker omdat we nu minder hoeven te klimmen maar het is toch weer afzien hoor! De laatst 300 meter lopen we over de camping over een geasfalteerd pad en Jurgen heeft last van z'n voet en kan hier dus z'n schoenen uittrekken. Dat is gelijk een stuk beter.

In de auto komen we in de koelte van de airco verder bij; 10 kilometer is best een eind, zeker in dat mulle zand en met dit weer. We drinken Gatorade, eten een yoghurtje en nemen komkommer met stinkende tzatziki dip mee in de auto. En daar stopt het gezonde gedoe, we trekken ook een zak chips open 😂

Na een kleine 3 kwartier zijn we in Tropic. We slapen waar we vorig jaar aten. Nou ja, niet in het restaurant natuurlijk maar dat restaurant hoort bij 'resort' waar we nu een kamer hebben geboekt. De kamer is op zich netjes maar erg klein. We hebben een double queen maar ik zou niet precies weten hoe je hier met 4 man moest slapen, laat staan je rommel moet laten. Wij hoeven ons nu alleen maar even om te kleden om lekker naar het zwembad te gaan. Vooral de hottub is heerlijk voor de vermoeide spieren.

Eten doen we bij het restaurant op het terrein, dus nemen we allebei iets lekkers: Jurgen een lokaal biertje en ik een tequilla sunrise en voor het eten nemen we allebei een burger. We kunnen in alle rust eten; dit jaar wordt er niemand ondergepoept!

We hebben zelfs nog wat plek voor een toetje en terwijl we daar op wachten maak ik een stomme vergissing zodat de boeking voor het hotel in Springdale niet $200 goedkoper wordt maar $130 duurder. Oeps.

We lopen nog even naar de naastgelegen convenience store/souvenirswinkel waar we het lelijkste Christmas ornament ever kopen en natuurlijk koffie die we lekker buiten op de patio opdrinken.

6 Juli: Stroomopwaarts

Vandaag een hele dag Capitol Reef. We hebben ons enigzins misrekend want we dachten dat het ontbijt tot 10 uur is, maar het blijkt 09.30 te zijn. We zijn lui geweest dus dat gaan we niet halen. Dan in 't dorp kijken voor ontbijt. Bij de plaatselijke market/deli laten we 2 breakfast burrito's maken, kijken doe deze ons bevallen. 

We rijden naar het park en eten ze op op het picknick veld tegenover het Gifford house. Dit is hoe (dat denken we tenminste) een breakfast burrito hoort te smaken. Niks geen aardappels erin, maar ei, ham en kaas!

Het is wel veel dus krijgen we 'm niet op. Het houdt ons dan weer niet tegen om alvast een taartje te kopen voor vanmiddag (aardbei/rabarber!). Daarna naar het VC want daar begint onze wandeling van vandaag in/naar Sulphur Creek. Je kunt de lange wandeling lopen waarbij je uitkomt bij Chimney Rock en eigenlijk een lift nodig hebt terug naar het VC, of je loopt gewoon tot waar je wilt en dan weer terug. Dat gaan wij doen.

Het eerste stuk loop je door een vrij brede 'rivier'bedding alhoewel dit meer een beekje is. Een soort Narrows maar dan met minder water. 

We moeten verschillende keren oversteken maar er liggen genoeg stapstenen om droog over te komen. Deze trail heeft 3 watervallen en afhankelijk van de waterstand kun je ze al dan niet allemaal droog blijvend beklimmen. 

Al vrij snel komen we bij de eerste waterval, we moeten hier een  hoogte van een meter of 2 a 3 overbruggen. Wij doen ons best om zo droog mogelijk te blijven en voor de zekerheid doen we het fototoestel even in de ziplock zak van de koekjes. Liever wat kruimels dan nat worden. Uiteindelijk worden alleen de voeten een beetje nat, en het is echt heel erg leuk om over dat slick rock omhoog te klimmen en klauteren. En al val je, ach dan land je zacht in het water. 

Na dit avontuur lopen we nog een stuk verder en na een tijdje wordt de wash weer breder. We vinden het eigenlijk wel mooi geweest. Eerst maar even pauzeren met water en koekjes, en dan draaien we terug. Vlak bij de waterval is net iemand uitgegleden, en nu ligt er een telefoon te drogen. De dames kunnen er om lachen en vragen ons met een andere telefoon een foto te maken. Daarna kunnen we afdalen bij de waterval en lopen we terug naar de auto.

Rond 13.30 uur zitten we weer op een picknickbank op hetzelfde veld als vanmorgen en we zitten hier eigenlijk wel heel erg lekker. Ik rij op een gegeven moment nog even terug naar het hotel om de stoeltjes (die hadden we gisteren heel stom binnen gezet in plaats van teruggelegd in de auto) want van zo'n picknickbank krijg je op een gegeven moment ook een houten kont. 

Het is tegen 16.00 uur als we terug zijn bij het hotel. Ik ga lekker naar het zwembad (nou ja het is hier een binnenbad maar je kunt wel lekker buiten zitten op ligbedden) en Jurgen chilt op de kamer. Als het tijd is voor het eten gaan we nogmaals in de herhaling voor de foodtruck. Maar we geven het op. Zodoende eten we bij Red Rock Cafe in het dorp waar we een side salade (met blue cheese dressing 😋) en een gigantische pizza delen.

Nu we hier voor de 4e keer zijn willen we wel eens de zonsondergang zien, liefst ook de sterrenhemel want dit is een dark sky park, en we zijn zowaar keurig op tijd!

Gewapend met stoelen, koffie en thee installeren we ons bij het uitzichtpunt en zien we de rotsen steeds feller oranje kleuren tot de zon helemaal onder is. Langzamerhand komen de eerste sterren tevoorschijn maar we krijgen ze slecht op de foto. Da's een understatement.

Rond 22.00 uur rijden we terug naar het hotel.

Hotel: Broken Spur Inn

5 Juli: Klauteren door de canyon

Toch altijd jammer als we Moab weer moeten verlaten, zo ook vandaag. We waren hier nu voor de 7e keer maar nog lang niet uitgekeken. 

Heel ver hoeven we vandaag niet, eind bestemming is Torrey en dat doen we nu eindelijk eens via de korte route, zodat we tijd hebben voor een tussenstop bij Little Wild Horse Canyon.

Rond 9 uur checken we uit maar omdat we nog wat boodschappen halen, tanken en voor ons ontbijt-to-go naar de Mac gaan is het een uurtje later als we wegrijden.

Moab - Torrey is maar 2,5 uur rijden en de stop is gepland op 2 uur rijden bij LWHC. Dit is een zogenaamde slotcanyon, alhoewel er hier ook een achteruitgang is. Een slotcanyon betekent altijd het weer checken maar zover we kunnen kijken is de lucht strakblauw, en je kunt hier ver kijken, dus we gaan! 

Wat een superleuke wandeling is dit. De canyon is op sommige plaatsen zo smal dat er niet eens 2 voeten naast elkaar passen. Je moet soms echt over stenen (rotsblokken) heen klimmen en dat terwijl je door een prachtige slotcanyon loopt waarbij steds andere vormen en patronen in de muren zijn ingesleten. Echt prachtig en erg leuk! Ook best warm want het eerste gedeelte loop je door een vrij brede wash in de zon naar de ingang van de canyon. Wij lopen niet de route via Bell Canyon maar lopen terug. Op een van de smalste delen passeren we een gezin. Niet zomaar, de jongens klimmen omhoog de canyon in zodat wij onder ze door kunnen lopen. Daar hebben ze de grootste lol in.

Als we weer in de auto zitten en op weg gaan voor het laatste stuk naar Torrey kunnen we natuurlijk niet anders dan onszelf belonen met een heerlijke milkshake in Hanksville.

Blondies bestaat al even niet meer maar bij het 'restaurant' naast de benzinepomp maken ze minstens zo lekkere milkshakes, ook in bijzondere smaken als pindakaas/banaan en Reeses (😖). Wij houden het bij koffie (ook smerig als milkshake) en framboos. 

Rond 16.30 uur zijn we bij het hotel. We hadden al een mailtje gekregen dat ze aan het remodellen zijn maar dat we daar geen last van zouden hebben. En eerlijk is eerlijk: dat klopt! De kamers zijn heel mooi opgeknapt en nu modern ingericht met veel meer plek. Laminaat op de vloeren (snap überhaupt nooit waarom je vloerbedekking in een hotelkamer zou willen neerleggen), een soort houten bank waar je al je zooi op kunt leggen en een mega groot bed. We doen lekker even niks en als het tijd wordt voor het avondeten besluiten we naar het dorp te rijden; daar zou een foodtruck moeten staan. Nou deze week hebben ze denk ik vakantie. Of foodtrucks en wij zijn gewoon geen gelukkige combinatie.

Hoe dan ook: geen foodtruck te bekennen dus we rijden terug naar het hotel en eten daar, net zo makkelijk. Jurgen neemt een steak en ik een hamburger. Lekker hoor. We wagen ons zelfs aan een toetje maar eigenlijk gaat dat net niet. 

We zitten nog een tijd op onze stoeltjes buiten, het weer is hier heerlijk.

Hotel: Broken Spurr Inn